منظورم آدمهاييست که تحت هر عنواني بچه ندارند. مثلا نمي خواهند. يا خانواده هاي تک فرزند. که فرزندشان حداقل به سن نوجواني رسيده باشد. پاي حرفهايشان بشيني چيزهاي جالب توجهي مي گويند.
*
بعد يک سوال. وقتي نااميد باشيم چرا خودمان اصلا زندگي کنيم؟ خوب بهتر نيست که خودمان را هم نيست کنيم؟
يک سوال ديگر هم اين که چرا بايد با طبيعت جنگيد؟ با ميل به داشتن فرزند در ساده ترين حالت؟ حکمت اين تمايل را به گمانم نمي شود به راحتي زير سوال برد و حتي اگر جاي سوال دارد اصلا نبايد مسخره کرد.