مجددا سلام
بنده نگفتم رعايت حال مخاطب را كردن ضعف است! ايضا نگفتم مطبوعات بايد پر شوند از مطالب عميق و فلسفي! بنده فقط پديده اي به نام ژورناليسم را توصيف كردم و ظرفيت ها و توانايي هايش را البته! اينها ضعف نيست بل اگر حضرات مطبوعاتي ما با حد و اندازه هاي دراز كردن پايشان آشنا بودند كار به اينجا نمي كشيد كه ژورناليستها ليدر جريانهاي اجتماعي - سياسي شوند! امري كه در هيچ جاي دنيا اتفاق نمي افتد!
داستان راستان را مثال زديد، اتفاقا مثال خوبي است. نويسنده ي داستان راستان، مقالات فلسفي را هم نوشته. حال تصور كنيد اگر قرار بود شهيد مطهري براي مخاطبي كه داستان راستان مي خواند مقالات فلسفي مي نوشت با همان بيان و زبان؟! چه اتفاقي مي افتاد! تمام بحث بر سر همين است كه قالبي نظير داستان راستان ظرفيتش در همان داستان راستان است نه مقالات فلسفي! مشكل ژورناليسم دقيقا همينجاست! ژروناليسم ظرفي نيست كه بشود هر مظروفي تويش ريخت! شناختن ظرفيت قالب كار و فعاليت در آن چارچوب ضعف نيست! ضعف آنجاست كه بخواهيم پديده هاي بزرگ را در قالبهاي كوچك بريزيم و چون جا نمي شود پديده بايد كوك شود و يكي از نتيجه هايش مي شود عيش منقص! ضعف آنجاست كه بخواهيم با نگاه بركه اي ژورناليستي پديده هايي به عمق و وسعت اقيانوس را تحليل كنيم! (البته مرادم از ژورناليسم همواره نگاه و تحليل ژورناليستي است) وقتي اين چنين شد وقايع سياسي جامعه كه عقبه ي اجتماعي - فرهنگي پيدا كرده اند(نظير همين مناظره ها يا اتفاق 14 خرداد) و ديگر سياسي صرف نيستند و به شدت معنادارند و شايسته براي تحليل هاي جامعه شناختي تبديل آنقدر كوچك و حقير
مي شوند كه تبديل مي شوند به پست قبلي شما و پشت بندش هم چند نفر هم بيايند و نظر بدهند كه اينگونه شد و آنگونه و ضربه اي خورديم و الخ!(به گمانم نيازي به ذكر اين نكته نيست كه اصلا از ديد سياسي به قضيه نمي نگرم كه ديد سياسي سطحي ترين و نازل ترين نگرش هاست) امري كه به شكل خيلي نازل تر و سخيف ترش دارد در نمونه هايي نظير همشهري جوان اتفاق مي افتد!
برقرار باشيد
