گفته ايد "با رواج ازدواج موقت، دوستي هاي قبل ازدواج گسترده تر و نامحدودتر نمي شود؟ ازدواج دائم از اين هم بيشتر به تاخير نمي افتد؟"
مي گويم: شايد بشود. اما حداقل اين اطمينان را داريم كه زشتي و پليدي گناه دامن كل جامعه را نمي گيرد.
اينطور يك طرفه به قاضي رفتن انصاف نيست. اصلا به فرض كه ازدواج موقت يك اضطرار است. چه اضطراري از اين بالاتر كه جوانهاي ما در منجلاب فساد و تباهي دست و پا مي زنند؟ حالا بايد بنشينيم تا كي زمينه هاي ازدواج دائم فراهم بشود؟ تا كي؟ تا آن موقع برويد زنا كنيد و خوش باشيد؟ اين منطقي است؟