آره. حرفم عجولانه بود. منظورم از حقارت، حقارت مقابل موجود بزرگتر نبود. خب لفظ غلطي بود. فکر ميکنم تظاهر يک صفت روان شناختيه و ميل به عرياني در اين طراحي ها از غلبه سکشواليته سرچشمه ميگيره. اين در مصدر قرار دادن سکشواليته هم يعني تخفيف شأن انساني. يعني ديگر اخلاقيات سابق که از حريمها و حرمتهاي منزلت پرقدر انسان ناشي ميشد، خبري نيست. انسان موجود بي قدر و خفيفي شده! پس بهتره تو اين دو روز دنيا به جاي تسخير جهان و قلوب سايرين، به لذتهاش بچسبه!