(اين نظر فقط براي پاراگراف اول نوشته تان است.ببخشيد اگر دراز شد)
نمي دانم تا به حال يکي از آنجاهايي که به قول شما "تظاهر به ليبراليسم" مي کنند زندگي کرده ايد يا نه. ولي وقتي منتقدي توي اين کشور ها مي گويد هنر ابزار شده، منظورش زمين تا آسمان با آنچه در ايران مي گذرد فرق دارد. توي همان متظاهرين به ليبراليسم، تو هر فيلمي بخواهي مي تواني بسازي. ولي خب اگر پولدار باشي قاعدتا مي تواني بيشتر خرج کني و بيشتر تبليغ کني و بيشتر بفروشي و معروف تر شوي. و خب پولدارها هم نمي آيند فيلم به نفع دشمنشان بسازند. اگر پولدار نباشي هم مي تواني توي هزار و يک جشنواره فيلم مستقل شرکت کني و از هزار و يک موسسه که کمک مالي مي کنند به اينجور فيلم ها کمک بگيري، ولي خب آدمهايي که آن سر دنيا نشسته اند هيچوقت نمي روند فيلت را ببينند. براي همين اينجا توي ايران هاليوود را نگاه مي کنند و مي گويند ابزار است يک جوري که انگار حکومت نشسته بالا سر تهيه کننده و کارگردان مثل ايمچا شلاقش را نگه داشته و بيخيال اين مي شوند که صدها و صدها فيلم مستند و مستقل ساخته مي شود در همان يک کشورش، که به سرتاپاي سيستم و نظام و ...فحش مي دهد، ولي براي نمونه يک نفر براي اين کار در زندان نيست. هيچکس براي کارش لازم نيست مجوز بگيرد. و هيچکس لازم نيست براي حرف دلش را زدن از جان مايه بگذارد. حتي از همان هاليودش هم چندين برابر آنچه در ايران امکان دارد فيلم انتقادي در مي آيد.
اين مقايسه هاي بي معني که همه جا هنر ابزار است شايد دل مارا خوش کند، ولي بهره اي از واقعيت ندارد. هر چند که براي اينکه بتوانيم اينجا زندگي کنيم، شايد لازم باشد فرض کنيم همه همه جاي دنيا اينقدر براي هر کار کوجک زنگي بايد سختي بکشند که ما...